Şêrko Bêkes
Êvar bû
Hemoyê piçûk î boyaxçî
li kuncikê Meydana Mezin
li nav dilê bajarê Şamê
serê westiyayî tewandibû
wek firça nav destê xwe
laşê xwe yê zirav bilez bilez dihejand
Hemoyê piçûk î aware
di ber xwe de
bi piste pist ev digot:
Tu mamoste piyê xwe deyne!
Tu bazirgan piyê xwe deyne!
Zabit… casûs… leşker… celad
Mirovê baş… û mirovê pîç…
Hûn hemû!
yek li pey yekî piyê xwe deynin
kes nema
tenê Xwedê ma
Ez bawer im
li wê dinyayê jî
Xwedê ji bo
boyaxkirina pêlavên xwe
wê gazî kurdekî bike
kî dibê “ew kurd ne ez im”
Ax dayê!
Tu dibê pêlavên Xwedê çiqas mezin bin
Çend numre li xwe dike?
Lê ji bo pere!
Dayê tu dibê Xwedê wê çiqasî bide?
Şêrko Bêkes, Piste Pistek, Ji Nav Şiîrên Min (Avesta, 1995)
Ji soranî bo kurmancî: Rûken Bağdu Keskin / Bedran Hebîb
Akşamdı
Küçük boyacı Hemo
Büyük Meydan’ın köşesinde
Şam şehrinin göbeğinde
yorgun başını eğmiş
incecik bedenini
elindeki fırça gibi
hızlı hızlı sallıyordu.
Küçük avare Hemo
belli belirsiz bir fısıltıyla
şöyle diyordu:
Sen, öğretmen koy ayağını!
Sen, tüccar koy ayağını!
Subay… casus… asker… cellat…
iyi insan..piç insan..
Siz hepiniz!
Sırayla koyun ayaklarınızı
kimse kalmadı
Tanrı’dan başka
inanıyorum ki öte dünyada da
Tanrı
ayakkabılarını boyatmak için
bir Kürdü çağıracaktır.
Kim diyebilir ki “O Kürt ben değilim.”
Ah anne,
sence Tanrı’nın ayakları ne kadar büyük?
Kaç numara giyiyordur?
Ya para!
Anneciğim sence Tanrı ne kadar öder?
Şêrko Bêkes, Piste Pistek (Fısıltı), Ji Nav Şiîrên Min (Avesta, 1995)
Kürtçeden Çeviren: Rûken Bağdu Keskin