Çığlık!
İkinci sayımızı mayısın baharıyla, gül mevsimiyle buluşturuyoruz. Kara kışın, zemherinin derinliklerinde saklı, uyur görünen ama her daim devinip duran bir ‘imkândır’ bahar… Doğanın milyonlarca yıllık meşakkatli yolculuğundan geçip gelen bu ‘imkân’ın hikâyesi, en umutsuz, en karanlık zamanlarda insanın döne döne hatırlaması gereken bir ‘ders’ gibidir. İnsanın hikâyesi de çok farklı değildir
çünkü; onu kuşatıp zorlayan ne kadar ‘kötülük’ varsa, onlardan kurtuluşun imkânlarını da bizzat içinde barındırır.
Elindeki erbanesiyle ‘delice’ dans eden Derwêş’in çığlığı da içinde boy verdiği kör karanlıktan kurtuluşa çağırır! O çığlığın, daha İÖ 2200’lerde kuşandığı kılıçla ‘gerçek ya da hayali’ tüm düşmanlarını’ kesip duran ‘ilk imparator’ Naram Sin’den günümüzdeki vârislerine kadar, savaşın ve yalanın diliyle konuşan tüm muktedirlere anlatacağı şeyler vardır!
Yine, 1900’lerin başında savruldukları İstanbul’da, bellerinde ve omuzlarında taşıdıkları yüklerle tutunmaya çalışan Kürt hamalları anlatan Pîremêrd’in dizeleri de Derwêş’in çığlığıyla birlikte aynı ezilenler dünyasına işaret eder:
“…
Karanlık, pek karanlıktı,
milletin bir karanlık gecesiydi
Hele Kürtler, o dilsiz hamallar
bilgisizlikle bitkindi.
O mertçe boy-boslar
ağır yüklerle incinmişti
Kıvancımız yüksek göğüs,
omuzlar yoksullukla alçalmıştı.”
Qîrîn!
Em hejmara xwe yî duyem digihînin bihara gulanê, demsala gulan. Bihar ‘îmkan’ek e ku di kûrahiya kezeba zivistanê de, di kûrahiya zemheriyê de veşartî, razayî dixuye lê timî dilive… Xweza xwedî rêyeke dûdirêj û dijwar e. Çîroka vê ‘îmkan’ê ya ku di vê rêyê re buhuriye û hatiye weke dersek e ku divê meriv her vegere, lê binêre û wê bibîr bîne. Çîroka insanan jî ji vê pirr dûr nîne çimkî; çi ‘xirabî’yên ku insanan dorpêç bikin û zor bidine wan, her wiha îmkanên rizgariyê jî di xwe de
dihewînin.
Qîrîna Derwêşê ku erbane di dest de û direqise jî banga rizgariya ji tariya k udi nav de ye, dike! Naram Sinê ‘împaratorê ewil’ b.z. di salên 2200an de bi şûrê xwe ‘çi rast, çi xeyalî’ hemû ‘dijminên xwe serjê dikir. Îro warisên wî jî hene. Ji bo wî ta bo warisên wî yên îroyîn, bo hemû desthilatdarên ku bi zimanê şer û derewîn dipeyivin, çend gotinên wê qîrînê hene!
Dîsa, Pîremêrd bi hin ristên xwe qala hemalên Kurd ên ku di destpêka salên 1900î de bi ber bayê Stenbolê ketine û dil kirine ku bi barên li ser pişta xwe û
milên xwe li ser piyan bimînin, dike. Ew rist, tevî qîrîna Derwêş heman malbata
bindestan îşaret dikin.